Jubileumrit Stavanger-Noordkaap 2019 2700 km.
De jaren 70 stond bekend als de pioniers jaren van Le Champion. Ook werdt toen door diverse groepjes de legendarische diagonaal Amsterdam-Hammerfest-Noordkaap gereden (3700km)
In 1978 reed ik met Roel-Arie-Erik en met Piet en Nell voor bagagevervoer deze tocht. Nu was het anders dan 41 jaar geleden, minder gravelwegen, minder veerponten, minder kilometers per dag, veel minder regen. Maar meer dagen fietsen, meer sneeuw, meer zon dus meer mooie vergezichten, meer rendieren, meer tunnels en meer groente bij het eten.
Samen met onze verzorger Rienk reden we in Juli met de vrachtwagen volgeladen met fietsen-proviand en koffers naar het Noorse Stavanger. Hier was ook Heemke aangekomen die op de fiets vanuit Nederland trapte. Met z’n drieen waren we bezig op de parkeerplaats bij de luchthaven de fietsen rijklaar te maken. Opdat moment lande ook het vliegtuig met onze 21 medereisgenoten. Halverwege de morgen kon de tocht beginnen.
Het was flink zoeken ondanks GPS om het eerste veerpont te vinden. Eindelijk bij het pont aangekomen zagen we de boot met onze vrachtwagen het ruime sop kiezen.(het avontuur was al begonnen.) De 2e dag reden we net als de dag ervoor in de regen. Het zicht op de GPS was slecht en door niet goed op de kaart te kijken reed ik met nog 3 man 30 km verkeerd in een sneeuwstorm. We konden er wel om lachen maar de tegenwind en de kou moest wel overwonnen worden. Een schitterende waterval maakte veel goed zo’n 10 km voor het hotel. Na 200km genoten we van een heerlijke maaltijd met veel vis. En zo was er elke dag weer wat.
Op een ochtend zouden we een pont nemen maar die bestond niet meer dus op zoek naar een alternatief. Later in de week brak de zon door en we genoten van de vergezichten en de bergen die weerspiegelde in de rimpelloze fjorden. De wegbermen stonden vol met kleurrijke bloemen vooral de lupinus kleurde mooi tegen de ruige rotsen. Ook de bomen en heesters waren zeer gevarieerd. Tijdens de vele beklimmingen zagen we mooie watervallen soms honderden meters hoog (waar komt het water allemaal vandaan?).
De eerste week hebben de fietsen een flinke beproeving ondergaan wat wel wat mankementen opleverde, maar reservemateriaal en met een paar goede techneuten kon iedereen toch weer fietsen. Het Jotunheimen gebergte was er een van de eerste categorie en het weer was goed (korte broek) Vanaf het hoogste punt 1600 m daalde we af via een mooie asfalt weg (41 jaar terug alles gravel). Halverwege de trip bracht ons bij de Poolcircel. Hier reden we op een mooie hoogvlakte met zicht op de sneeuwbergen. We zaten maar 690 m. hoog maar de omgeving was alleen maar steen en mos in vele kleuren. Op het eind van deze bijzondere vlakte bereikte we ons hotel waar het net als andere dagen perfect is geregeld.
Na deze hoogvlakte reden we langs een wild kolkende rivier. De golven gaven door het zonlicht en mooi effect in diverse blauwe kleuren. We volgde de laatste weken steeds de E6. Deze belangrijkste verkeersader wordt ook steeds verbeterd.en er komen al meer tunnels. Wij pakte veel de oude weg om de tunnels te ontwijken die voor fietsers verboden waren. De oude weg krijgt niet overal onderhoud en het groen groeide soms door het asvalt heen. Een keer was het lopen geblazen de weg was dicht gegroeid en een enorme kei die van de rotsen was gerold versperde onze doorgang. In de steden zoals Narvik-Mo i Rana- Alta en kleinere plaatsen lag een fietspad naast de E6 maar enkele km verder was het over en moest je de fiets over de vangrail tillen.
De 16e etappe was een uitschieter. Eerst flink doorfietsen om het pont te halen. De hele rit werden we getrakteerd op mooie uitzichten. Mooie sneeuwbergen met wolken die als een krans om de toppen lag, later een strak blauwe lucht en de bergen werden alleen maar mooier. Na een zeer steile klim bereikte we Magic Mountain Lodge met 360 gr. uitzicht. Rienk was daar al bezig met pannekoeken bakken achter op de laadklep en wij konden de eerste rendieren spotten. We genoten van de middernachtzon die als een lamp op de top van de berg scheen.
De laatste rit via een 7km lange tunnel met 9% dalen en klimmen naar Honningsvag. En ‘ s avonds naar de Noordkaap. Hier scheen middernacht de zon uitbundig (missie geslaagd) De wind wakkerde aan tot storm en met 2 lange klimmen (9%) was dit een pittige 33km. terugrit naar Honningsvag.
De volgende morgen werden de fietsen als een porselein servies ingeladen en we namen afscheid van een mooie gevarieerde groep met een sociale eenheid. Een mooie rit dankzij org. Fris Reek Le Champion BBI . Idee Cees Landsbergen Vervoer- verzorging Rienk Brandsma en toerleider Pieter v Zijl.
Jan Veldt.